Kendinle karşı karşıya

Nöbettesin, bir hasta yatışa gelir, yanında kızı. Her şeye hakim, her şey hemen olsun, babası iyi olsun ister. Ve sen o kız çocugunda kendini görürsün. Geçmişe gidersin, çıkamazsın. Duygularının içinde kaybolursun. Geçmiş aslında geçmemiş sadece sen bastırmışsındır duygularını. Ve şimdi o duygular karşındadır, bir örneğini daha karşında görürsün. Teselli edemezsin çünkü sonucu bilirsin. Hele ki hasta odasına girdiğinde yatağın cam kenarına çekildiğini, hastanın karşıda ki yeşil araziyi izlediğini gördüğünde 4 yıl önce uzunca kaldığın hastane odasını, babanı karşında görüverirsin,sessiz, sakin, umuda aç, konuşmaya mecali yok. Hızlıca çıkıverirsin dışarı. 'Gündendiler yeni yeşillenmişti tohumundan, bak şimdi kurudular hasat bekliyorlar' demişti babam. O cümleler çıkmaz aklımdan. İşte tam o noktada paramparçayım, duygularımın tarifi yok. Çok hastam oldu, çok hastayla karşılaştım, çogunda duygusal yaklaşmadım olabildiğimce duygusuz göründüm belkide. Ama hastanın kızı, o hastanın kızı, o kız çocugu bana kendimi hatırlattı panik haliyle, karşımda kendimi gördüm 4 yıl önceki halim, aynısı. Ve yüzyüzeyiz, karşılıklı bakışıyoruz belirsiz korkulu, endişeli gözlerle..